دوزخ تنهایی

شب چه تاریک است و من مایوس

کوچه گریان است

خانه دیگر جای ماندن نیست

روشنایی مرده است انگار

رفته ام از یاد و چشمانم چه گریان است

ای تو خورشید فروزان، خیز و طوفان کن

خانه تاریک شب را خرد و ویران کن

پاره کن زنجیرهایم را

دوزخ تنهایی ام را چون گلستان کن