مصاحبه با خانم خلیلی فرد داستان نویس و پژوهشگر سینما _بخش دوم
🎙✍
مصاحبه با خانم یاسمن خلیلی فرد
دانش آموخته ارشد رشته سینما، منتقد، پژوهشگر و داستان نویس موفق کشورمان
بخش دوم
🔲 در این رمان از راویان مختلف استفاده کرده اید و این کاری پر زحمت است که سختی هایش مال شماست و لذت خواندنش با خوانده است چطور در خلق این رمان از این روش روایی که کمتر نویسنده زیر بار آن می رود استفاده کردید؟
- داستان این طور ایجاب می کرد. بخش های مختلف روایی داستان مانند قطعات مختلف پازل اند که هر بخش توسط یک شخصیت باید تکمیل شود.
هریک از شخصیت ها واگویه هایی دارد که ضمناً در داستان گره افکنی و گره گشایی هایی را نیز ایجاد می کنند و شکل دهنده ی بخشی از گذشته هستند.
قطعاً این انتخاب بسیار دشوار است خصوصاً وقتی هم راوی مذکر داری وهم راوی مونث اما همین چالش ها در نوشتن هستند که آن را به حرفه ای لذت بخش تبدیل می کنند.
در نوشتن هرچه بیشتر سختی بکشی نتیجه دست کم برای خودت رضایتبخش تر است.
🔲 آیا در انتشار کتاب هایتان به ویژه این کتاب با مشکل ممیزی هم مواجه شدید؟
برای انتشار کتاب اولم «یادت نرود که ...» به شدت با مشکل مواجه شدم و فکر نمی کنم تصورش سخت باشد که چه قدر برای یک نویسنده کار اولی می تواند سخت و خارج از تحمل باشد که همان کار اولش در ارشاد با مشکل مواجه شود.
اما جالب است کتاب وقتی برای بار سوم به ارشاد رفت با کم ترین اصلاحیه ها مجوز گرفت.
این کتاب گرچه داستانی عاشقانه دارد اما پا روی خطوط قرمز نگذاشته است.
اما کتاب «انگار خودم نیستم» کتابی ست که بیشتر رویکرد روانشناسانه دارد و بنابراین مشکل خاصی هم در ارشاد برایش پیش نیامد. اما به هر حال استرس ارشاد، مجوزها و سانسورهایش همواره با نویسنده و مترجم هست.
🔲 اگر امکان دارد چند کتاب خوب به ما معرفی کنید.
کتاب های خوب آن قدر زیادند که در این گفتگوی کوتاه نمی گنجند اما من چند اثری را که به یاد دارم نام می برم.
کلاً کارهای کامو را بسیار دوست دارم خصوصاً «طاعون» را که با فضای فعلی جهان نیز سازگار است.
دیدگاه اگزیستانسیالیستی او را در این کتاب ستایش میکنم. کارهای ویرجینیا وولف مخصوصا «خانم دلوی» را نیز خیلی دوست دارم.
جریان سیال ذهن سبک موردعلاقه ام در ادبیات است. کارهای یوسا را نیز بسیار می پسندم.
کتاب «جایی که هستم» از جومپا لاهیری را اخیراً تمام کردم که به رغم سادگی موضوعش برایم جالب بود و در کل نوشته های لاهیری را دوست دارم.
جان فانته هم نویسنده خوبی ست که به گمانم کارهایش در ایران بسیار مهجور مانده اند.
از میان نویسندگان ایرانی هم خیلی ها را دوست دارم و اساساً به حمایت از نویسندگان ایرانی بسیار معتقد هستم.
کتاب «من مینا را کشتم» کتاب خوبی بود که اخیراً خواندم. کارهای گلی ترقی را دوست دارم.
روح انگیز شریفیان عالی می نویسد. زویا پیرزاد هم دو رمان درخشان دارد و حیف که دیگر نمی نویسد.
هوشنگ مرادی کرمانی هم که نیازی به تعریف ندارد. از آثار قدیمی تر «دایی جان ناپلئون» آقای پزشکزاد، «درخت انجیر معابد» و «همسایه ها»ی احمد محمود، «سووشون» سیمین دانشور را نام می برم.
از بین نویسندگان جوان «پاییز فصل آخر سال است» نسیم مرعشی را بسیار دوست داشتم.
یک کتاب فانتزی خوب هم خوانده ام به نام «ارتش شش گله» از خانم ستاره روشن که آن را به علاقمندان ادبیات فانتزی توصیه میکنم.
راضیه مهدی زاده و مرتضی برزگر نیز نویسندگانی خلاق اند. کتاب جدید لیلی بخشی «تمام گمشده های دنیا» را هم دوست داشتم و به نظرم او پیشرفت چشمگیری در این اثر نسبت به کتاب های قبلی اش داشته است. در کل سعی می کنم کتابهای ایرانی را هم تا حد امکان بخوانم.
ادامه دارد...
