پس از مرگم

پس از مرگم

بر سنگ قبرم ننویسید نامم را

داستان عشقم را بر آن حک کنید

بنویسید:

اینجا زنی مدفون است

که عاشق کاغذ بود

و در مرکب غرق شد

میهمانِ جان

"شعری از نزار قبانی در ستایش بلقیس الراوی"

عزیز دلم

تو

مهمترین زن در تاریخ منی

زنی هستی

ساخته شده از میوه های شعر

و تزئین شده با زیورهای رویا

تو

تنها زنی هستی

که از ملیونها سال پیش

میهمانِ جانم بودی

بانوی من...

"شعری از نزار قبانی در ستایش بلقیس الراوی"

بانوی من

جز صدایت،

صدای دیگری را به خاطر نمی آورم

آنگاه که نواخته می شوند ناقوس های عید.

و جز عطرت،

عطری دیگر را به یاد نمی آورم

آنگاه که می خوابم روی کاغذ های کاهی

تو تنها زن تکرار ناپذیری در تمام تاریخ گل سرخ

و در تمام تاریخ شعر

و در خاطره گل و گیاه...

بیش از گناهانم، دوستت دارم!... / غاده السمان

...و بسیار دوستت دارم

گرم تر از آتشفشانهای فعال

عمیق تر از اصابتگاه شهاب سنگ ها

طولانی تر از خیال پردازی زندانیان

بسیار دوستت دارم...

بیش از گناهانم، دوستت دارم!...

آهای غریبه،

هرگاه که می خندی

لبریز می شوم از خوشبختی

چرا که به لبخند می شناسمت

آنگاه که می خندی

گلها می رویند

در دل صخره های کوهستانی

آنگاه که می خندی

زاد و ولد می کنند

ماهی های رنگارنگ اشتیاق

و رگهای درونم تسبیح می گویند...

سایه بلند گذشته

آینده ای نیست

و حال

مفقودی ابدی است

همه چیز بله همه چیز

رنگ گذشته را دارد

و حیف

که از فردا خبری نیست

ما بر گذشته مصلوب شده ایم

و هر جا که باشیم

سایه ی بلند گذشته بر سر ماست.

شعر

در راه

وقتی که از سر کار بر می گردم

شعری می سرایم

غزلی شاید.

من ،

هر روز

با شعری تازه به خانه باز می گردم

انتها

ای کاش،

می شد

در آخرین روز همین پاییز

که شاخه های درختان

خشکیده اند

و خش خش برگ ها

در لابلای باد سرد شبانگاهی

موسیقی ناب رفتن را می سرایند

و زمین

مشتاق برف زمستانی است

به انتها برسم

تمام شوم.