رفیق،
تنها خواهی ماند
در روزی از روزهای پاییز.
و لحظه ها و دقیقه ها را
زندگی خواهی کرد
بی آنکه من،
به اندازه قطره اشکی
شریک اشک هایت باشم
در غروب حزن انگیز پنج شنبه ها.
رفیق،
باور کن
روزی خواهد آمد
که من نیستم
تا سینه ام را تکیه گاهت کنم
و دستان لرزانت را ببوسم.
عزیز دلم،
ببین،
هزار سال گذشته
و من هنوز اینجا ایستاده ام
و در عبور دیگران
تو را انتظار می کشم
من
هنوز شیفته نگاه مهربان توام
و دستان سرد تو را مرور می کنم.
می بوسمشان،
در بارش هر برف زمستانی.
و تو
باز هم جا خالی می دهی
تا در تیررس نگاهم نباشی
مرگ،
نیمه جانی را که برایمان باقی مانده
خواهد برد.
می بلعد
لحظه های ما را
ثانیه ها و دقیقه ها را
این عفریت
و مرا ترسی از مرگ نیست
من
از گم کردن لبخند تو در هراسم
پایان خواهد یافت
روزی،
سوگنامه فرزندان زمین.
و در آن روز،
خورشید
به شادی خواهد تابید
ماه
به شادی نورافشانی خواهد نمود
و آب
به شادی جریان خواهد یافت
و سالها
بی اندوه نان و ستم، سپری خواهند شد.
شب چه تاریک است و من مایوس
کوچه گریان است
خانه دیگر جای ماندن نیست
روشنایی مرده است انگار
رفته ام از یاد و چشمانم چه گریان است
ای تو خورشید فروزان، خیز و طوفان کن
خانه تاریک شب را خرد و ویران کن
پاره کن زنجیرهایم را
دوزخ تنهایی ام را چون گلستان کن
عزیز دلم،
ببین، چگونه دلم برایت تنگ می شود
آه،
دلم برایت تنگ می شود
نه تنها هنگامی که می روی
حتا،
زمانی که در کنارم نشسته ای
و حرکت گوسفندان را نگاه می کنی
در پهن دشت بین راه،
و برای چوپان ها دست تکان می دهی
باز هم،
دلم برایت تنگ می شود
دلتنگت می شوم.
من فکر می کنم که در اینجا
چیزی به نام عشق فراموش گشته است
این عشق
در گیر و دار زندگی سخت
مفقود گشته است
ای کاش باز سبزه نوروز زنده بود
ای کاش آفتاب بهاری
بر کوچه های شهر
تابیده بود باز
ای کاش باز هم
می شد ستاره چید
یا توی رختخواب
با قصه های کوته مادر بزرگ خفت
ای کاش
می شد دوباره زیست
ای کاش باز هم
می شد دوباره کودک پر جنب و جوش بود.
